Verwondering: waar geloof en wetenschap elkaar raken.
De snelle opkomst van kunstmatige intelligentie (denk aan chatGPT) roept de vraag op wat uniek is aan ons menszijn. Zijn we slimmer, origineler, of creatiever dan een robot? Een mogelijk antwoord is dat “verwondering” deze uniek menselijke eigenschap is. Een eigenschap die aan de basis staat
van kunst, wetenschap en religie.
Voor Spinozaprijswinnaar Carlo Beenakker (64), zoon van Italiaanse natuurkundige Elena Manaresi en Nederlandse natuurkundige Jan Beenakker, is verwondering over “het oneindige” het raakpunt tussen geloof en wetenschap.
Maar heeft de wetenschap dan niet bewezen dat het geloof een overlevering is van mensen zonder welvaart om hoop op iets beters te bieden? Voor veel jonge mensen is de voortgang van de wetenschap de nummer-één-reden om het geloof als iets achterhaalds te beschouwen, of op zijn minst een kloof tussen geloof en ratio te ervaren: twee werelden die elkaar lijken uit te sluiten.
Voor Carlo niet. En hij praat daar graag met ons over. En over zijn getuigenis in zijn onderzoeksgroep in Leiden, voor wie al wat zonder empirisch bewijs blijft eerst bevraagd moet worden.
Een persoonlijk verhaal over verwondering en Godsbesef.